Γιατί δεν μπορούμε να φανταστούμε ότι, αν ψάξει κανείς να βρει πού μπορεί να κάνει περικοπές ρευστότητας, η πρώτη επιλογή του θα ήταν οι εξαγωγικές επιχειρήσεις. Το πρόβλημα είναι τεράστιο για όλες τις επιχειρήσεις των οποίων παρακρατούνται οι επιστροφές του ΦΠΑ Αλλά, όταν μιλάμε για τους εξαγωγείς, τα πράγματα γίνονται ακόμη χειρότερα, γιατί είναι η πηγή από την οποία αναμένουμε την όποια αχτίδα ελπίδας για αλλαγή του κλίματος.Να θυμίσουμε λίγο τα στατιστικά. Σύμφωνα με τα πλέον πρόσφατα συγκεντρωτικά και συγκρίσιμα στοιχεία της Διάσκεψης για το Εμπόριο και την Ανάπτυξη του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών (UNCTAD), η Ελλάδα, με συνολικές εξαγωγές 25 δισ. δολαρίων το 2008, βρίσκεται στην ουρά της αναπτυγμένης Ευρώπης από πλευράς εξαγωγικών επιδόσεων.
Ελάχιστες χώρες τοποθετούνται σε χαμηλότερες θέσεις στην κλίμακα του εξαγωγικού πλούτου, όπως η Βουλγαρία, η Λιθουανία, η Κύπρος.
Τι σημαίνει αυτό; Επιβεβαιώνει την εξέλιξη που εδώ και χρόνια γνωρίζουν όσοι παρακολουθούν τα τεκταινόμενα στο ελληνικό επιχειρηματικό σκηνικό. Οτι οι ελληνικές εξαγωγικές επιχειρήσεις είναι είδος προς εξαφάνιση εδώ και καιρό, σε μια οικονομία που κάποτε «έδειχνε τα δόντια της» και σε αυτό το πεδίο.
Τα δημοσιονομικά προβλήματα έχουν προτεραιότητα στην αντιμετώπισή τους τους τελευταίους μήνες -και όχι άδικα. Ομως, απέναντι σε ένα σπάταλο και αντιπαραγωγικό κράτος, το καλύτερο που μπορούμε να αντιτάξουμε είναι νοικοκυρεμένες και παραγωγικές επιχειρήσεις και, ακόμη καλύτερα επιχειρήσεις, που να μπορούν να φτιάχνουν προϊόντα ικανά να καλύψουν ένα μέρος της ασίγαστης ελληνικής λαχτάρας για εισαγωγές.
Το να στερεί κανείς από αυτές τις επιχειρήσεις ρευστότητα, προκαλώντας σοβαρά προβλήματα στη λειτουργία τους και ταυτόχρονα να αναζητά μεθόδους μείωσης κόστους για να βελτιώσει την ανταγωνιστικότητα των ελληνικών προϊόντων, είναι μάλλον ένα απτό παράδειγμα οικονομικού παραλογισμού, αν δεν είναι μια ακόμη επίδειξη ρηχής πολιτικής τακτικής, που απλώς σπρώχνει τα προβλήματα κάτω από το χαλί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου