Από ένα σημείο και μετά όμως, καταντάει βλακεία. Καταλαβαίνω το να θες να αγοράσεις ένα επώνυμο προϊόν, μια μάρκα που είναι της μόδας. Αλλά αυτό που με παραξενεύει, είναι ένα «κρούσμα» που θυμάμαι απο το δημοτικό, και το βλέπω και σήμερα να επαναλαμβάνεται. Θυμάμαι είχαν βγει τα αθλητικά παπούτσια Nike Air. Ήταν μαύρα, και έγραφαν στο πλάι με άσπρα γράμματα «Air». Ε λοιπόν ένα ολόκληρο σχολείο φόραγε αυτά τα παπούτσια. Όχι γενικώς παπούτσια Nike, όχι γενικώς παπούτσια που ήταν στη μόδα, το συγκεκριμένο, ίδιο και απαράλλαχτο μοντέλο. Το ίδιο θυμάμαι και αργότερα στο λύκειο, με άλλο ένα παπούτσι Nike που έγινε της μόδας. Το μισό σχολείο φορούσε το ίδιο ακριβώς παπούτσι! Αν φόραγες οποιοδήποτε παπούτσι Nike, δεν είχε σημασία. Αν φόραγες το συγκεκριμένο μοντέλο όμως, ήσουν γαμώ. Μέχρι πρόσφατα πίστευα πως αυτά ήταν παιδικές συμπεριφορές. Στο κάτω-κάτω σαν παιδιά που ήμασταν στο λύκειο, σκεφτόμασταν σαν το πιτσιρίκι που βλέπει μια διαφήμιση ενός παιχνιδιού, σουφρώνει τα φρύδια και λέει «Εγώ αυτό θέλω!». Ίδια φάση, αλλά πιο γκλάμουρους.
Ανακαλύπτω όμως, πως όλο αυτό δεν ήταν απλώς παιδιάστικη συμπεριφορά. Συνεχώς συναντάω ανθρώπους σε μεγαλύτερες ηλικίες, που κουβαλάνε τα ίδια ακριβώς μυαλά με τα trendy παιδάκια του λυκείου. Κλασσικό παράδειγμα, αυτή η καφέ-χρυσή κιτς αηδία, η Luis Vuitton. Το να πάει μια κοπέλα να αγοράσει μια τσάντα επώνυμη, είναι απολύτως λογικό. Υπάρχουν εκατομμύρια διαφορετικά μοντέλα, σχέδια, μάρκες, όλα επώνυμα και ακριβά. Όχι λέει όμως! Εγώ αυτό θέλω! Το καφέ, με τα χρυσά σχεδιάκια! Αυτό που έχει γίνει σούπα, που το βλέπεις απο το Κολωνάκι σε βιτρίνες, μέχρι σε πάγκους πλανόδιων στα Πατήσια. Υστερία. Έχει τύχει να δω παρέα απο τρεις κοπέλες να κάθονται μαζί σε καφετέρια, και τρείς τσάντες Luis Vuitton ολόιδιες ακουμπισμένες στο τραπέζι. Μήπως έχουμε αρχίσει να χάνουμε τη μπάλα; Είπαμε, άλλο μόδα, άλλο εμμονή. Η τελευταία φορά που είδα Luis Vuitton, ήταν πριν λίγες μέρες στο super market. Έβγαλε η μπροστινή μου ένα μικροσκοπικό τσαντάκι-πουγκί Luis Vuitton, έβγαλε απο μέσα δυο πενηντάλεπτα (δεν πρέπει να χωρούσε περισσότερα) και τα έδωσε στο ταμείο. Συγχύστηκα. Μου ήρθε να πάρω το μικροσκοπικό τσαντάκι και να της το χώσω στο ρουθούνι. Μετά σκέφτηκα οτι δεν θα εκτιμούσε ιδιαίτερα μια τέτοια κίνηση, και θα ήταν πιο κόσμιο να εκφράσω τον προβληματισμό μου στο blog.
Φυσικά η μόδα υπήρχε ανέκαθεν. Δεν είναι κάποιο νέο δημιούργημα της τηλεόρασης και του star system. Παράδειγμα, η ιστορία της γραβάτας. Το 1660, ένας κροάτης βασιλιάς εντυπωσιάστηκε απο τα υφάσματα που φόρεσαν κάποιοι στρατιώτες που τον επισκέφθηκαν, και αποφάσισε κι αυτός να κρεμάσει ένα κομμάτι ύφασμα στο λαιμό του. Αποτέλεσμα, ένας ολόκληρος λαός να τον μιμείται, και να γίνει τόσο απαραίτητο αξεσουάρ η γραβάτα, που να θεωρείται προσβολή για έναν άντρα να μην είναι ολόισια δεμένος ο κόμπος στη γραβάτα του, και πολλές φορές αυτή η προσβολή να ξεπλένεται με αίμα! Γιατί;… Επειδή ένας βλάκας αποφάσισε να κρεμάσει ένα πανί στο λαιμο του και οι υπόλοιποι τον μιμήθηκαν. Και φυσικά, αυτή η βλακεία κρατάει μέχρι σήμερα, 350 χρόνια μετά, όπου πιο εύκολα θεωρείται κάποιος καλοντυμένος αν κρέμεται μια γραβάτα απο το λαιμό του. Κοινωνικά πρότυπα και συνήθειες που απλώς έτσι τα μάθαμε, αλλά αν κάτσει κανείς και τα σκεφτεί σαν να τα έβλεπε πρώτη φορά, φαντάζουν ηλίθια και ανούσια.
Σίγουρα η μόδα είναι χαρακτηριστικό παράδειγμά του μιμητισμού του ανθρώπου. Και μάλιστα τυφλός μιμητισμός. Ο κόσμος ακολουθεί τα «είδωλά» του, μιμείται συμπεριφορές και στυλ, και υιοθετεί απόψεις χωρίς πρώτα να τις επεξεργαστεί. Χωρίς να σκεφτεί. Και το χειρότερο, νομίζει πως τελικά η εμφάνισή του, ο τρόπος που μιλάει, οι συνήθειές του, είναι προϊόντα της δικής του προσωπικότητας. Βλακώδες πράγμα λοιπόν η μόδα, όταν κάποιος την ακολουθεί τυφλά. Βλακώδες και πολλές φορές επικίνδυνο. Μου θυμίζει την ερώτηση που έκανα μικρός στη μάνα μου, «Γιατί να μην το κάνω, αφού κι αυτός το έκανε!», και την απάντηση που έπαιρνα: «Δηλαδή άμα έπεφτε απο τον γκρεμό, θα πήγαινες να πέσεις κι εσύ;»….
Πολύ πιθανό.
stupidity.gr
_
_
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου